گریزپا

اجل حیات توست ار چه صورتش مرگست اگر نه غافلی از وی گریزپا چونی

عیش دیار غربت چون برق در گذار است نتوان به قید کردن ذوق گریزپا را

بروید ای حریفان بِکِشید یار ما را به من آورید آخر صنم گریزپا را

شادی گریزپای بود، دل درو مبند غمخوار تو غمست، پی غمگسار گیر

وقت است پاگذاری، بر دیده ى سفیدم تاکی به حیله دارم، صبرگریزپا را؟

باید که به نواخت ز صید گریزپای آن صید به که دست دهد خود به بند تو

گریزپای چو بادم ز عشق گل نه گلی که ز بیم باد خزانی ز بوستان بگریزد

چون دید که بند عقل بگسست در حال دلم گریزپا شد

گریزپاست نشاط زمانه، واقف باش ز دست خود نگذاری غزاله در صحرا

تو درس هجر ز بس دادی‌ام به مکتب عشق مرا ز وصل چو طفل گریزپا کردی