گریزان

بیا بیا که تو از عافیت گریزانی که من گمان یکی عشق آفرین دارم

در این نوشتار از واژه گریزانه به جای سانتریفوژ استفاده شده‌است.

مر مرا گوئی: چون هیچ برون نائی؟ چه نکوهیم گر از دیو گریزانم؟

سرشته از دماغِ تر، هوایش گریزان بی‌دماغی از فضایش

ای عمر گریزان ز توام نیست گزیر وی دست اجل ز دست غم دستم گیر

نهیب زخم تو دیدست خصم ازین قبلست که خانه خانه گریزان بود چو مهرۀ نرد

مردوک تور خود فرا می‌گسترد، باد را به سوی تیامات می‌فرستد. تیامات دهان باز می‌کند تا آن را ببلعد اما باد او را پر می‌کند و ناتوان از بستن لبهای خود می‌شود. باد شکمش را پر می‌کند، دهانش باز می‌ماند. مردوک تیری را از دهانش به درون می‌اندازد. تیر به قلب تیامات می‌خورد و زندگی‌اش پایان می‌یابد. نیروهایش به هر سو گریزان می‌شوند.

همی خواست تا شهر ویران کند شه و لشکر را گریزان کند

به صحرای هزیمت پا نهادند گریزان روی در صحرا نهادند

گریزان سوی عوج بنهاد رو بدو گفت این است یل رزمجو

تو با این فرومایه گرد دلیر گریزان رفتید چهره زریر

تو به یک خواری گریزانی ز عشق تو به جز نامی چه می‌دانی ز عشق