گریبانی

تا به دامن ز عشق تو شق کرد هر که سر بر زد از گریبانی

گریبانی سراسر چاک کو چون دامن مژگان تو گر دستم ندادی پاره‌ای چاک نیازم ده

از دکانی که گشوده ست جنون، می پرسد گل چو خمیازه کشان چاک گریبانی چند

ما اسیران غم از یک جیب سر بر کرده‌ایم کرد طوق فاخته آخر گریبانی مرا

بی‌تامل هرزه‌نالیهایم از خود می‌برد کاش چون بند نی‌ام خجلت‌ گریبانی‌ کند

گلرخان محنت نایافت بیابند مگر یک نفس چاک ببینند گریبانی چند

بهار غنچه ای کش بی خزان نیست بود سر درگریبانی درین کاخ

ز خون رنگین بود چون لاله دامانی که من دارم بود صدپاره همچون گل گریبانی که من دارم

چو بوی پیرهن شوخی چو یوسف عصمت آئینی زلیخا حشمتی زرین قبا سیمین گریبانی

ز عریانی سرم را در کنار آورده زانویم مرا از پیرهن باشد گریبانی و دامانی