گرگ آشتی

کرد گرگ آشتی، چهار به هم لیک در فکر کارزار به هم

امان کی یافت آن گرگ دغل‌باز که با روبه کند گرگ آشتی ساز

باد که با خاک به گرگ آشتی‌ست ایمن از این راه ز ناداشتی‌ست

گرگ را تو بر سرم بگماشتی گر بفرمائی کند گرگ آشتی

من چو سگ زین آستان رو وانگردانم به سنگ یار آهو چشم اگر با من کند گرگ آشتی

بر دم‌گرگ آشتی زند به تو بدخواه گوش بمالش ‌که هان هژبر عرین است

از دل برون نکرده خیال جفا هنوز گرگ آشتی ست یوسف ما را به ما هنوز

شیر با گاو و بره گرگ آشتی کرده به طبع آشتی‌شان اورمزد مهربان انگیخته

شرطی کز اول داشتی با عشق خوبان تازه کن با یوسفان گرگ آشتی پیش آر و پیمان تازه کن

«امیر گفت: صواب آمد آنچه‌ خواجه امروز نماز دیگر گفت که رسولی فرستد و با این قوم گرگ آشتی‌یی‌ کند و ما سوی هرات برویم و این تابستان آنجا بباشیم تا لشکر آسایش یابد و از غزنین نیز اسب و اشتر و سلاح دیگر خواهیم و کارها از لونی دیگر بسازیم، اکنون که سامان کار این قوم بدانستیم؛ چون مهرگان فراز آید، قصد پوشنگ و طوس و نشابور کنیم، اگر پیش آیند و ثبات کنند، مخفّ‌ باشیم که نیست ایشان را، چون چنین کرده آمد، بس خطری‌ . و اگر ثبات نکنند و بروند بر اثر ایشان تا باورد و نسا برویم و این زمستان درین کار کنیم‌ تا بتوفیق ایزد، عزّ ذکره‌، خراسان را پاک کرده آید ازیشان.