گره گشا

از دست کریم یم عطایی زانگشت کرم گره گشایی

گفتم گشاد بستگی کارم از کجاست گفت گره گشاست کف کار ساز من

گشاد زلف تو صد دل بیک گره که گشود گره گشای دل ماست سنبل مویت

بهوش باش دلی را به سهو نخراشی به ناخنی که توانی گره گشایی کرد

گره گشاید از او باد و مشگ بارد ماه زره نماید از او ماه و مشگ ساید باد

گهی بطره ی مشکین خویش عقده فکن گهی به پنجه ی سیمین گره گشای من است

چه عقده ها که ز خاطر گشود غنچه گل بهار بین که گره را گره گشا کردست

مکن از کار بسته اندیشه هر گره را گره گشاست علی

نظم تو، گره گشای پروین؛ نثر تو، زره ربای قلزم

خوش آنکه گر گرهی می فتاد در کارم گره گشای من آن زلف پرشکن می گشت