گرسیوز

به امر شاه و نیرنگ دمور و ریو گرسیوز گروی از طعمهٔ جانش اجل راکرد مهمانی

نگه کرد گرسیوز نامدار سواران ترکان گزیده هزار

به گرسیوز از خشم پاسخ نداد دلش گشت پرآتش و سر چو باد

چو بنشست گرسیوز از گاه نو بدید آن سر وافسر شاه نو

بدو گفت گرسیوز نامدار مرا این سخن نیست با شهریار

بدو گفت گرسیوز ای شهریار به ایران و توران ترا نیست یار

چو گرسیوز و جهن رزم آزمای که بد تخت توران بدیشان به پای

چو پیغام گرسیوز او را بگفت سیاوش غمی گشت و اندر نهفت

برآشفت گرسیوز از کار اوی پر از غم شدش دل پر از رنگ روی

پس آنگه به گرسیوز آهسته گفت نهفته همه برگشاد از نهفت