گردیه

سوی گردیه نامه باید نوشت چو جویی پر از می بباغ بهشت

ورا گردیه هیچ پاسخ نداد نه از رای آن مهتران بود شاد

چنین گفت پس گردیه با سپاه که‌ای نامداران جوینده راه

چو بهرام چوبینه گم کرد راه همیشه بدی گردیه نیک خواه

بیاورد پس گردیه گربکی که پیدا نبد گربه از کودکی

سوی گردیه نامه‌ای بد جدا که ای پاکدامن زن پارسا

آشیان دل پناه هرزه‌گردیهای ماست خانهٔ آیینه دارد جای آرام نفس

چنین گفت با گردیه شهریار که بی‌عیبی از گردش روزگار

ز گفتار او گردیه گشت سست شداندیشه‌ها بر دلش بر درست

حاصل بیهوده گردیها غبار خاطرست از تردد گردباد دامن صحرا مباش