گردونه

نه فارس میدان و نه گردونه سوارست نه صاحب ادراک و نه عقل و نه تمیزست

شکسته شود چرخ گردونها زمین سرخ گردد از ان خونها

گه عزم تو گردونها گسسته تار و پودندی حسودان در زبان اندر هواخواهان بسودندی

بگشتم گرد گردونها سراسر نمودم جرم خود در هفت اختر

ساخته گردونه ای چتر دگرگونه ای گنبد وارونه ای بسته به چرخ و طناب

با دو عقل از بس بلاها وا رهی پای خود بر اوج گردونها نهی

یکی بسته گردونه بر گو اسب دگر بر شتر هم چون آذر گشسب

ببستند شه را به زنجیر زر به گردونه ای در نشاندند بر

اگر زین خاکدان پست روزی بر پری بینی که گردونها و گیتی‌هاست ملک آن جهانی را

قطرهٔ دل را یکی گوهر فتاد کان به دریاها و گردونها نداد

(گردونهٔ روشنی هستند، دروازه به شهریاریِ شاد، آهنگی که از اینان سر داده شود)