گردن افراز

درمن ار آتش زدی خندان شدم چون سوخته ور چو شمعم سر بریدی گردن افراز آمدم

مآل تیغ زبان نیست غیر سربازی به زیر تیغ کنی چند گردن افرازی؟

نشیند زود بر خاک سیه از گردن افرازی چو آتش هر که ز امداد خسان بر خویش می بالد

خروس از خواب شب شد گردن افراز ز نای ساز کرده تیز آواز

به عرض نیم نفس‌ کس چه‌ گردن افرازد حباب ما عرق انفعال پیدایی ‌ست

غرور خودنمایی ها به‌این زحمت نمی‌ارزد به رنگ شمع چند از سر بریدن‌ گردن افرازم

از سر تیغ گردن افرازان رخنه در فرق فرقدان باشد

گردن افرازی سرم را داشت دایم برسنان بدنیامد پیش من تا سر به پیش انداختم

تا شوی در گردن افرازی نمایان چون هدف با لباس کاغذین از تیر باران سرمپیچ

گردن افراز چو اشتر، و ز باد بانگ درگیرد هر دم چو درای