گردآلود

زدین ناقص من سبحه چون زنار می پیچد ز زهد خشک من محراب گردآلود می گردد

آرزوی خام گردآلود دارد سینه را جوش بی‌جا آب این سرچشمه را گل می‌کند

برق چون ابر بهار از کشت من گریان گذشت سیل گردآلود خجلت زین ده ویران گذشت

خوشا شراب کهن در سبوی گردآلود که رشح باران بسترده گردش از بدنا

عشق آن روزی که صحرای عدم را رنگ ریخت گردبادش روح گردآلود این آواره بود

زنقش علم رسمی ساده کن آیینه دل را که از موج و حباب این آب گردآلود می گردد

آه عشاق نکرد ار رخ تو گردآلود از چه ای آینه پنهان به غبار آمده‌ای

‌نه هوایی کدر و گردآلود بر وی از ابر یکی خیمهٔ شوم

مگر از گرد راه توسنت پر گرد شد گردون که هر شب چشم‌ گردآلود را برهم زند اختر

در بساط خاکیان چون گردباد از دور چرخ جان گردآلوده ای و خارخاری بیش نیست