گرانبار

ز بار دُر، شتر موج، غرق آب و عرق هزار بار گرانبارتر ز صد محمل

لبش برگ گلست اما به طبعم چو برگ گل گرانباری ندارد

کنون زخوی بد خویشتن گرانبارست مثل زنندکه خوی بدست بار گران

تا فکندم بار خلق از دوش، افتادم زپای کشتی من در گرانباری سبکرفتار بود

گرانبارم ز خود وز خلق کس نیست کزو بر جان و دل باری ندارم

زان همه خلق در سجود تواند که گرانبار شکرِ جود تواند

از بسکه‌ کشته پشته ‌گرانبار شد زمین از بسکه خسته بسته به زنهار شد زمن

گرچه دلّاله مُنبی کار است گاه خلوت ترا گرانبار است

زنهار که خود را مکن از توشه گرانبار بشتاب که زادره سیلاب، شتاب است

ببر این خرقه و دستار بخمار که سخت کرده این خرقه و دستار گرانبار مرا