گران قدر

سره آرند ازو رور بتان اند همی (؟) ز انکه او سخت گران قدر بود بیش بهاست

انصاف چو بگرفت عیار سخنم را با لعل گران قدر تو همسنگ برآمد

ندارد کس چو من فرزانه فرزند گران قدر و سبک روح و خردمند

گران قدر زان خاک شد در نظر رخش چون ز گرد یتیمی گهر

کوهی اگر کاه را به وزن که اینجا کوه گران قدر پر کاه ندارد

در رَهِ مدحت گران قدرش خامه ام را رسد شکیبایی

کی توان کردن گران قدر خود از باد غرور؟! مشک را از باد در دریا نباشد لنگری!

به پشه ای که ز بار گران قدرش فیل فکنده بر سر پا همچو کرگدن شلوار

در آن مجلس که گردان کرد از لطف او صراحی‌ها گران قدر و سبک دل شد دل و جان از طرب ما را

قدر مردم را شناس ای محترم تا شناسند دیگران قدر تو هم