گران سایه

لیک ابری گران سایه فکن که ازو خلق را زیان افتد

زهی باد بر تو و عکس حلمت گران سایه کرده سپهر سبک را

بر من از بس منت بال هما آید گران سایه ی او استخوانم را در اعضا بشکند

ذره پیش لطف تو گردد گران سایه چو کوه کوه با حلم تو چون ذره سبکسر می‌شود

آفتابی توو من کوه گران سایه، سزد کز سخای تو شود زرّین طرف کمرم

در غم عشق گریزان دل خود را کآن هست ظل طوبی و هوای دگران سایه بید

نیم ز کوه گران سایه تر ببین کو نیز هم از شعاع خور از لعل بسته طرف کمر

روز وصل دلبران گر شد نصیب دیگران سایهٔ شبهای هجرت از سر ما کم مباد

اگرت میل به خورشید رخش خواهد بود بر حدیث دگران سایه بینداز ای دل

چو دریا نگویم گران سایه‌ای همانا که چون کان گرانمایه‌ای