گر

بر موی بند نامه‌ات طوفان گریست چشمم چندین به گرد موئی طوفان چگونه باشد

گر به چشم اندر سرشکم لعل‌گون شد باک نیست در دلم مدح خداوند است چون درّ خوشاب

چراغ علم و دانش پیش خود دار وگرنه در چه افتی سرنگونسار

به جای گرد خیزد درد از جولانگهش جویا دل عشاق گردیده است از بس فرش راه او

گرخوی بتم نیگ ببودی سره بودی وریک سخن از من بشنودی سره بودی

گرداب شمر در آن علیلی قاروره نمایی و دلیلی

پس گرو بستند از امام بردائی و از یعقوب اسحق باستری و ساختی که هزار دینار ارزیدی و بر در سرای ایستاده بود.

گرم تو دل ندهی چون رهم ز دست رقیب که جز به سنگ من آن مار را ندارم کشت

بلی دو صد ره اگر آبگینه نرم شود تفاوتی نکند سخت‌رویی سندان

دردی اگر فرستد هر ساعتی دلم را درمان چو نیست گویی: دردم چه میفزاید؟