گداختن

جان را خوش است در غم جانان گداختن در عشق سوختن به و با عشق ساختن

یا رب، آن بالا مگر از آب حیوان ریختند یا بسی جان کسان بگداختند، آن ریختند

هفته‌ای برو بگذشتی که از آدمیان کس او را ندیدی و از او سخن نشنیدی. در بوته اختیارش همی گداختند و در میدان انتظارش همه تاختند. کس نمی‌دانست که آن مهتر عالم را چه در دست، بحالتی شد که مردم از وی بگفت و گوی افتادند. یکی میگفت عاشق است، درمان او وصال بود. یکی میگفت درویش است، درمان او مال بود. یکی میگفت یتیم است و درمانده، سامان او بخت و اقبال بود. یکی میگفت سوداش گرفته صبر باید کرد که تا عاقبتش بر چه حال بود. خویشان او همه رنجور گشته که این عزیز ما را چه چشم بد رسیده که در اندوه و غم چنین متحیر شده و زبان حال او میگوید:

و بدانک حیا گدازش آرد گویند شرم گداختن دل بود از آنچه مولی جَلَّ جَلالُهُ داند از تو، و گفته اند حیا انقباض دل بود از تعظیم خدای عَزَّوَجَلَّ.

ز آتش دوزخ ملایم طینتان را باک نیست زر دست افشار آسوده است از بگداختن

به آتش دل سنگ بگداختند جلاجل پی زیورم ساختند

شکران در عشق او بگداختند سربریده ناله کن مانند نی

از آن جا سوی باختر تاختند روان از غم و رنج بگداختند

بگداختنش نگر چه مقصود آمد بودش همه از برای نابود آمد

ملک صبرم پایمال ترکتاز غمزه شد در حقیقت گویی این بگداختند، آن ریختند