گته

امیر گته: ماه دَه وُ چاره ته دیمْ بی غنچه گِلْ اَوِّلْ بهارِهْ ته دیمْ

گاهی گته (بئو) رازْ، گاهی نشی سوی چَلْ گَهی لَلَ به فیلْ گته، گَهی فیلْ به لَلْ

شش درم دونه، وه کتراره کورنه؟ بوریته آدم، وه گته (دکته) راه‌ره کورنه؟

در تاب مرو گر دل گمشگته ی ما را گویند که در حلقه ی گیسوی تو باشد

گوهر گلهْ دیمْ بنّه ته هماسّه لوئه امیر گته کهه، ته گُو کزْا نَچُوئهْ

بشنُوسْمهْ روزی گته یاری به یاره لَیْلی چَنْ قَدمْ گَشتْ بَورْد نُو ویهاره

با سگته گفتم چو آیم شب برآن در می باشد ز نو کآن در گذاری