گاه گاه

مرا بس آن نگاه گاهگاهت هزاران جان فدای یک نگاهت

گاه گاهی گر هلالی را بپرسی دور نیست زانکه آن بیچاره را این آرزو بیمار کرد

چو حیوانی بجنبد گاه گاهی به علم آن کسی را نیست راهی

دست طلب ده به قلم گاه گاه شو به سوی خطه خط رو به راه

به دربند ارگ آمدی گاه گاه همی کردی از دور در وی نگاه

دیوانه می‌شد از غم او گاه گاه دل زان بستم اندر آن سر زلف سیاه دل

گاه گاهی از ضرورت ظلم کرد بر همه ارباب دولت ظلم کرد

طلعت شاه در آرایش گاه گاه صبح است و فضای چمن است

عارفی کو آشنای دوست باشد لایزال گاه گاهی گردم از دوری زند، هم دور نیست

گر سر زلفش به دست من رسیدی گاه گاه کی رسیدی محنت ایام را دستی به من؟