گاه روشن

گاه روشن همره او گشته آب آبله در پاش شده از حباب

چشم من و جدا ز تو، آنگاه روشنی؟ روزم سیاه باد که چشمم سفید نیست

هم‌صحبت ما باش که چون اشک سحرگاه روشندل و صاحب‌اثر و پاک‌ضمیریم

بفرمود دارای گردون سریر بدان پیر آگاه روشن ضمیر

چه‌رمزست ‌این نمید‌‌انم‌ که چون ‌زلف و رخش بینم به چشمم هر دوگیتی ‌گاه روشن‌گاه تار آید

گاه ابرو گه گشاده گاه خشک و گاه نم گاه برف و گاه باران گاه روشن گاه تار

جلوه برقی نیستان را چراغان می کند عالمی از یک دل آگاه روشن می شود

به گاه روشنایی ماه و انجم بدو مانند همچون بت به مردم

غریوان چو شد از ایشان همان گهی تیره و گاه روشن روان

نیست جز دریوزه دل، بستگیها را کلید کور اگر آید به این درگاه روشن می شود