کژمژ

چو شمعی ام که بی‌گفتن نمایم نقش هر چیزی مکن اندیشه کژمژ که غماز رقم باشم

عاشق در این ره چون قلم کژمژ همی‌رفتش قدم بر دفتر جان بهر او پاکیزه مسطر ساختی

رها کن پس روی چون پای کژمژ الف می باش فرد و راست بنشین

زاهد صباح کژمژ و خرم همی رود ساقی مگر که رطل گران شبانه داد؟

کژمژ مرو و بتهمت مستی، که در طریق ما را نشانهاست از آن شاه بی نشان

گفت نخستین تو حدث را بدان کژمژ و مقلوب نباید دعا