کژبین

عقل با نور رای تو کژبین چرخ با سیر عزم تو کودن

می‌شد اندر ضلال آن کژبین می‌پذیرفت کفر را چون دین

اگر خود خطا رفت تلقین تو نداند جز از رای کژبین تو

چشم کژبین را بگفتم کژ مبین کس کند باور گل خندان ترش

نظر در وی به چشم راست باید جمالش چشم کژبین را نشاید

جعل در اصل ذاتش کور بهتر که کوری بهتر است از چشم کژبین

تا نه بیند بغیر او، او را مشت خاکی بچشم کژبین زد

دوش با عقل دوربین گفتم کای مبرا ز سهو و کژبینی

پاک‌چشمانند مرد روی تو راه کژبینان نباشد سوی تو

شمع مرده باده رفته دلربا غوطه خورد از ننگ کژبینی ما