معنی کلمه کِشان در لغت نامه دهخدا
فرنگیس را دیدچون بیهشان
گرفته ورا روزبانان کشان.فردوسی.بفرمود تا روزبانان کشان
مر او را کشیدند چون بیهشان.فردوسی.بخواری ببردش پیاده کشان
دوان و پر از درد چون بیهشان.فردوسی.چو دیدند گردان کسی زان نشان
ببردند پیش سکندر کشان.فردوسی.گرامیست تن تا بود جان پاک
چو جان شد کشان افکنندش بخاک.اسدی.بوی بهشت می دمد ما بعذاب در گرو
آب حیات میرود ما تن خویشتن کشان.سعدی ( دیوان چ مصفا ص 545 ).چند نصیحتم کنی کز پی نیکوان مرو
چون نرود که بیدلم شوق همی برد کشان.سعدی.نه خود میرود هرکه جویان اوست
بعنفش کشان میبرد لطف دوست.سعدی ( بوستان ).- کشان برکشان ؛ در حال کشیدن.
|| کشنده. جذب کننده. برنده. بزور برنده. ( ناظم الاطباء ) : آن را که کمند سعادت کشان می برد چه کند که نرود؟ ( گلستان ).
- دامن کشان ؛ کنایه از با طنازی. با عشوه گری :
چون رفته باشم زین جهان باز آیدم رفته روان
گر همچنین دامن کشان بالای خاکم بگذری.سعدی.رجوع به دامن کشان شود.
- در پای کشان ؛ به روی زمین کشنده :
بگذشت و نگه نکرد با من
در پای کشان ز کبر دامن.سعدی.- موکشان ؛ در حال کشیدن مو با گرفتن موی سر :
موکشان بر لب چه آرد زود
نیز نه بان کندنه ویل و نه وای.خسروی. || ج ِ کش در ترکیباتی چون ، دردکشان ، بارکشان ، می کشان. ( از انجمن آرا ). || متمایل. مجذوب : از بالشها هنوز بعضی نگرفته بود که تسلیم کرد و بدین سان آوازه او... و بسیار کسان کشان جناب او شدند. ( جهانگشای جوینی ). || ( فعل امر ) امر بکشیدن از کشاندن. ( از انجمن آرا ) :
