کوکنار

شخص هاشان برده از خلقت نهاد نارون مغزهاشان خورده از غفلت شراب کوکنار

بر چمن آثار سیل بود چو دردی منی فاخته کان دید ساخت ساغری از کوکنار

ز کنگردار کاخ شهریاری چو حارس دیده شکل کوکناری

چون کوکنار تلخ مراجند و در طلب شد رخنه رخنه شان چو سرکو کنار پای

نفس نامی گر ز بیداریش یابد آگهی پرورد از بهر دفع خواب کودک کوکنار

خشک خواهد شد دماغت چون زمین شوره زار بس که آب از جویبار کوکنارت داده‌اند

خواب بختم دراز شد مگرش چرخ جز کوکنار می‌ندهد

بود سر کوکنار حقهٔ سیماب رنگ غنچه که آن دید کرد مهرهٔ شنگرف‌سان

هم به جسم ملک عدلش را خواص عافیت هم به چشم فتنه پاسش را مزاج ‌کوکنار

بر تخم کو کنار توان کوه بار کرد کوه است عشق و هست دلم تخم کوکنار