کوکبه

بروز نکبت اگر برج قلعه فلکت چو شاه کوکبه چرخ منزل و مأواست

مشعله افروز نجوم یقین کوکبه سوز خرد تیزبین

ساید ز عز وکوکبه بر نه سپهر پای دارد ز قدر و مرتبه بر هفت و چار دست

زلف چوگان صفتش در صف کفر گوی از کوکبهٔ ایمان برد

در کوکبهٔ چنین غلامان شرط است برون شدن خرامان

صیدکنان مرکب نوشیروان دور شد از کوکبه خسروان

ما هر دو شخص ماتم و جان مصیبتیم ما از کجا و کوکبه عیش و گیر و دار

گنبدی آراسته تر از سپهر کوکبه در وی چو درخشنده مهر

بخت هر روزی‌ که بندد بر میان او کمر آسمان خواهد که کوکبهای او جوزا بود

یاشبانگاهی اطراف کواکب کلک شب صد هزاران کوکبه بر سقف نیلوفرزدست