کودنی

تا به کی کودنی و مستی و خودرائی؟ تا به کی کودکی و بازی و نادانی؟

می‌تواند وضع لفظ خوش ز بهر قافیه هم بود ازکودنی‌گر قافیه بوزی ‌کند

حیرتی دارم حزین از حال ابنای زمان کودنی چند، از چراگاه کمی و کوتهی

گر بر حدیث اهل دل انکار می کنی بسیار بی حقیقت و بسیار کودنی

حکایت او همچنان باشد که می‌گویند پادشاهی پسر خود را به جماعتی اهل هنر سپرده بود تا او را از علوم نجوم و رمل و غیره آموخته بودند و استاد تمام گشته با کمال کودنی و بلادت!

شد بهار و گل شکفت و می نمی نوشد، سلیم در جهان هرگز ندیدم همچو زاهد کودنی

چون ز فهم این عجایب کودنی گر بلی گویی تکلف می‌کنی

با چنین حالی زدن دم از منی نیست جز از احمقی و کودنی

پیش تو از ابلهی و کودنی نیست پیدا زان سری و گردنی

مکش عنان سخن را به کودنی ملولان تو تشنگان ملک بین به وقت حرف گزاری