کواعب

چون قد کواعب ز کمندش ششم اقلیم چون چرخ ثوابت ز کمانش نهم ایوان

شبی چنین من و یاری گزیده از خوبان چنانکه حور بهشت از کواعب اتراب

فروزنده دری در آن لیل اللیل چو آویزهٔ در ز جعدکواعب

دیدکان زاغ سیه چهره بباغ اندر در پی وصل کواعب چو یسار آید

تا که بود در خجسته لعل کواعب سی و دو لؤلؤی جانفرای مسند

درخشان به‌گردون ز هر سو بوارق چو در بارگاهش عذارکواعب

و نظمت مدحک کالعقود مردفا لم یغن عنه کواعب الایام

بهشت بود سپهر و مجرّه جوی بهشت‌ بزرگ و خُرد کواکب کواعبِ اَتراب

بهشتی پر از سنبل و نرگس، از چه؟ ز گیسوی اتراب و چشم کواعب

سلام علی دار ام الکواعب بتان سیه چشم مشکین ذوائب