کهسار

پرتوی از آتش خوی تر بر کهسار تافت از دل خارا شرر چون قطره های آب ریخت

بر باغ قلم درکش وان کوره پر آتش کن چون پیرهن از کاغذ کهسار همی پوشد

سراسیمه در دشت و کهسار گشت دو روزی و آخر گرفتار گشت

سخن سخت گران نیست به سودازدگان سیل دلگیر ز کهسار نگردد هرگز

به کهساران شقایق بسکه رخشنده است پنداری که باشد جلوه گر نور حق اندر دادی سینا

به کهسار چون ابر خوش بر شدی نه ز آن ابر کز خوی تنش تر شدی

به صحرایی که از خود رفتن ما خضر ره باشد بلندی های همت می دهد یادی ز کهسارش

بگفتا خواستی از دوست دیدار چرا کردی نظر آنجا به کهسار

چو شد پر سیم سوده دشت و کهسار پر از زرین ورقها شد گلستان

آمد بهار وخلق به گلزار می روند دیوانگان به دامن کهسار می روند