کهسار

معنی کلمه کهسار در لغت نامه دهخدا

کهسار. [ ک ُ ] ( اِ مرکب ) مخفف کوهسار است یعنی زمین و جایی که در آنجا کوه بسیار باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) :
دور ماند از سرای خویش و تبار
نسری ساخت بر سر کهسار.رودکی ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).تا که گردد کُه و کهسار چو تختی ز گهر
دشت و هامون چو بساطی شود از شوشتری.فرخی.کنون خوشتر که ناگاهان برآورد
مه دو هفته من سر ز کهسار.فرخی.گر کنون جوید عقاب از پشت آن کهسار گوشت
ور کنون جوید همای از روی آن دشت استخوان.فرخی.گر خاک بدان دست یک استیر بگیرد
گوگرد کند سرخ همه وادی و کهسار.منوچهری ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).همه کهسار پر زلفین معشوقان و پردیده
همه زلفین ز سنبلها همه دیده ز عبهرها.منوچهری.کهسار که چون رزمه بزاز بد اکنون
گر بنگری از کلبه نداف ندانیش.ناصرخسرو.چه گویی جهان این همه زیب و زینت
کنون بر همان خاک و کهسار دارد.ناصرخسرو.همی گویند کاین کهسارهای عالی محکم
نرستستند در عالم ز باد نرم و بارانها.ناصرخسرو.جز در غم عشق تو سفر می نکنم
جز بر سر کهسار گذر می نکنم.مسعودسعد.گر آنچه هست بر این تن ، نهند بر کهسار
ور آنچه هست در این دل ، زنند بر دریا.مسعودسعد.مگر که کبکان اندر ضیافت نوروز
بریده اند سر زاغ بر سر کهسار.امیرمعزی.کهسار شما نیارد آن سیلی
کو سنگ مرا ز جا بگرداند.خاقانی.بر باغ قلم درکش وز جور دی آتش کن
چون پیرهن از کاغذ کهسار همی پوشد.خاقانی.جام ملک مشرق بر کوه شعاعی زد
سرمست چو دریا شد کهسار به صبح اندر.خاقانی.به ناخن سنگ برکندن ز کهسار
به ازحاجت به نزد ناسزاوار.نظامی.سیه پوشیده چون زاغان کهسار
گرفته خون خود در نای و منقار.نظامی.ای طالب دیدار او بنگر در این کهسار او
ای کُه چه باده خورده ای ما مست گشتیم از صدا.مولوی.|| قله کوه. ( ناظم الاطباء ).

معنی کلمه کهسار در فرهنگ معین

(کُ ) (اِمر. ) مخفف کوهسار.

معنی کلمه کهسار در فرهنگ عمید

= کوهسار

معنی کلمه کهسار در فرهنگ فارسی

( اسم ) کوهسار : ای طالب دیدار او بنگردرین کهسار او ای که چه باده خورده یی مامست گشتیم از صدا. ( دیوان کبیر )

معنی کلمه کهسار در فرهنگ اسم ها

اسم: کهسار (دختر) (فارسی) (تلفظ: kohsar) (فارسی: کُهسار) (انگلیسی: kohsar)
معنی: کوهسار، جایی که دارای کوههای متعدد است

معنی کلمه کهسار در ویکی واژه

مخفف کوهسار.

جملاتی از کاربرد کلمه کهسار

پرتوی از آتش خوی تر بر کهسار تافت از دل خارا شرر چون قطره های آب ریخت
بر باغ قلم درکش وان کوره پر آتش کن چون پیرهن از کاغذ کهسار همی پوشد
سراسیمه در دشت و کهسار گشت دو روزی و آخر گرفتار گشت
سخن سخت گران نیست به سودازدگان سیل دلگیر ز کهسار نگردد هرگز
به کهساران شقایق بسکه رخشنده است پنداری که باشد جلوه گر نور حق اندر دادی سینا
به کهسار چون ابر خوش بر شدی نه ز آن ابر کز خوی تنش تر شدی
به صحرایی که از خود رفتن ما خضر ره باشد بلندی های همت می دهد یادی ز کهسارش
بگفتا خواستی از دوست دیدار چرا کردی نظر آنجا به کهسار
چو شد پر سیم سوده دشت و کهسار پر از زرین ورقها شد گلستان
آمد بهار وخلق به گلزار می روند دیوانگان به دامن کهسار می روند