کندش

دل از خرابی دو جهان غم چرا خورد بنیاد عشق تو کندش گر عمارتی

به گاوی شد یکی گوساله گستاخ فکندش از خصومت شاخ بر شاخ

نشد خانه ای در حریمش به پای که سیل حوادث نکندش ز جای

ما را به سراپرده گل رفت اشارت برقع ز رخ افکندش، ای دیده بشارت

گردد ز فر شاه جهان دوست تاجدار و آنکس که دشمنی کندش گشت تاج دار

این مدح خوان دعا کندش زانکه در جهان کم بود نعمتی که برین مدح خوان نداشت

پیکان تیر شاه چو یاقوت سرخ گشت از خون دشمنان و درافکندشان ز پا

چو باد از بن و بیخ برکندشان چه کشته چه خسته برافکندشان

سایه که فانی کندش طلعت خورشید بقا سایه مخوانش تو دگر عبرت ماکان و مترس

به یک جستن او را ز جا در ربود فکندش به جایی که گویی نبود