کناغ

گرنه بهر خزانه تو بود نتند رشته از لعاب کناغ

هول تاختن و کینه آختنْش مرا همی گداخته همچون کناغ و تافته تن

ز ردای من کناغی بر دوش سعد اکبر ز ثنای من کناغی در لوح عقل ثانی

ای بیماری سرو ترا کرده کناغ پس دست اجل نهاده بر جان تو داغ

تن من زار شد چونان که نشناسد کناغ از وی نگردد دور یک ساعت دریغ و درد و داغ از وی

از مهر او کناغ فرازنده چون چنار وز کین او چنار گدازنده چون کناغ

میانی چون کناغ پر نیانی برو بسته کمربند کیانی

دل و دامن تنور کرد و غدیر سرو و لاله کناغ کرد و زریر

ز یاقوت صد پاره همچون کناغ که در شب همی تافتی چون چراغ

میان همچون کناغ بسته دارد دهان همچون شکاف پسته دارد