کم دل

با چنین درد که از طاقت دل بیش آمد حاصل قصه همین است که گیرم کم دل

ای بی خبر از حقیقت خویش! از غصه بیش و کم دلت ریش

نزد محکم دل او باج فرستد الوند عرش با فرش رهش خورد نیارد سوگند

دلبر که بدو بود مرا مرهم دل بگرفت کم من و نگیرد کم دل

هر کم دل و دیده دید بازش بر لب سخنی ز بحر و کان نیست

رای من خود همه آنست که گیرم کم دل تا چه آرد به سرم عادت خودرائی من

هراس نیست مرا هیچگه ز حملهٔ گرگ هراس کم دلی برهٔ جبان دارم

حکم دل بینندگان را جان فزود هرچه دل گوید برآن نتوان فزود

و چون اشتر بیست و پنج شود اشتر بچه اندر شکم واجب شود و شکم دلیل است بر دعوت باطن و اشتر بچه دلیل است بر امام نارسیده تا چون تمام رسیده شود دعوت مرورا باشد.

به حکم دل ز لعل یار داد خویش بستانم مرا روزی که ملک وصل در زیر نگین آید