کلیچه

نه آتش گل باغ جمشید بود کلیچه پز خوان خورشید بود

هر که چو صوفی به عسل داد دل پند کلیچه نبود سودمند

زبان اورانی که وقت شتاب کلیچه ربودندی از آفتاب

کلیچه راز چه آرای می کند خباز به خط و خال چه حاجت رخی که او زیباست

بگشاد سلام سفرهٔ خویش حلوا و کلیچه ریخت در پیش

آن کلیچه جست بسیاری نیافت بار دیگر رفت و سوی مه شتافت

هر شب نه از کلیچه مه پاره ای کم است آن می خورم که بیش نماند هزینه ام

آن کلیچه بر زمین افکند سگ تا بگیرد ماه بر گردون به تگ

بر رخ ماه کلیچه چو عیان شد خط و خال گرده سفره افلاک پذیرفت زوال

مرا ز پیر کلیچه نصیحتی یادست منوش قرته که بنیاد قرته بر بادست