کلکم

گفت موتواکلکم من قبل ان یاتی الموت تموتوا بالفتن

کلکم ز نوابخشی آن لعل سخنگو رامشگری صومعه داران سما کرد

کلکم که عندلیب گلستان دانشست گشتست ز آرزوی مدیحت سخن گزار

جست از کلکم در آن شکرریز شیرین سخنان شکر آمیز

سحرهای مبین کند کلکم که امامی چنین مبین دارم

نی می دهد از اصل مقامات صدایی پیچیده ز کلکم به سماوات صدایی

به کلکم سیدا بیعت نمی سازند گمراهان اگر هر روز بر من جبرئیل از آسمان آید

به شعر عاشقانه طبع او چون مایل افتاده ست سلیم از ذوق آن کلکم سر و برگ غزل دارد

من چو کلکم که نشر علم کند تو چو شمشیر تیز و خون خواری

پی تاریخ آن، کلکم رقم کرد که، «این زیبا بنا، فرخنده بادا»!