معنی کلمه کلبی در لغت نامه دهخدا
کلبی. [ ک َ با ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ کَلِب. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( آنندراج ). و رجوع به کلب شود.
کلبی. [ ک َ بی ی ] ( اِخ ) ابراهیم بن یحیی الکلبی الاشهبی الغزی ( 441 - 524 هَ. ق. ) شاعری است نیکوگفتار از مردم غزه فلسطین و در آنجا متولد شد و به سیر و سیاحت دور و درازی پرداخت و در خراسان درگذشت. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 27 )
کلبی. [ ک َ بی ی ] ( اِخ ) جعفربن محمدبن علی بن ابی الحسن الکلبی. از امراء کلبیین ( حکام جزیره صقلیة ). او نخست از ندمای العزیز بالله الفاطمی ( صاحب مصر ) بود آنگاه در سال 473هَ. ق. به ولایت صقلیه ( سیسیل ) رسید. مردی کریم و دوستدار علماء بود. حکومتش طولی نکشید و در سال 375 هَ. ق. در صقلیه درگذشت. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 187 ).
کلبی. [ ک َ بی ی ] ( اِخ ) حسن بن علی الکلبی. اولین امیر از امرای کلبیین در صقلیة ( سیسیل ). او نخست فرمانده سپاه منصورالفاطمی ( صاحب افریقیه )بود. آنگاه در سال 336 به ولایت جزیره صقلیه رسیدو شورش گروهی از مردم جزیره را بشدت منکوب و مردم را از خود بیمناک ساخت. در دوران او پادشاه روم تصمیم به استیلای خود در این جزیره گرفت و حسن آماده جنگ گردید و منصور او را به 7000 سوار و 3500 تن پیاده یاری داد و پس از جنگ لشکر روم منهزم گشت و ریو مسخر گردید و حسن در آنجا مسجدی ساخت و از آنجا بازگشت و تا وفات منصور به سال 341 هَ. ق. از این جزیره خارج نشد آنگاه معز بعد از منصور به قدرت رسید او کمی در صقلیه ماند و سپس امارت جزیره را به پسرش احمد داد و خود در مهدیه ( افریقیه ) اقامت گزید و تا زنده بود از خواص معز به شمار می آمد. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 232 ).
کلبی. [ ک َ بی ی ] ( اِخ ) دحیةبن خلیفةالکلبی خزرجی. حمداﷲ مستوفی آرد: جبرئیل ( ع ) بیشتر بصورت او پیش رسول آمدی و او تا زمان معاویه بزیست. عمرش زیاده از شصت سال بود و هم او بود که در سال ششم نامه رسول اکرم را به هرقل قیصر روم رسانید و هرقل در خفیه اسلام قبول کرد و از رومیان نهان داشت و نامه را نیکو جواب نبشت. و رجوع به تاریخ گزیده چ نوائی ص 149 و 225 شود.