کفیده

از زهرهٔ ‌کفیدهٔ خصمت به روزکین کس دشت کینه را نشناسد ز مرغزار

وز هیبت تو دیده و روی مخالفان پرخون چو لاله باد و کفیده چون نار باد

که اندامش چو ناری شد کفیده وزو چون ناردانه خون چکیده

کفیده نار و در او دانه‌های سرخ پدید چو روز رزم دهان مخالفان وزیر

تنش صد پاره چون تار کفیده دلش چون ناردان در خون طپیده

ولی دل از سر سرسام غم به فرقت او زبان سیاه‌تر از کلک سر کفیدهٔ اوست

سرایهاش چو کوزه شکسته کرد از خاک بهار هاش چو نار کفیده کرد از نار

بسان نار کفیده شده است دیده من وز او سرشگ رونده بسان دانه نار

زبان بریده تواند، همیشه گفت سخن میان کفیده تواند، همیشه بست کمر

بر شاخ نار نار کفیده نگاه کن چون صره دریده پر از گوهر و ثمن