کفچه

صفت کاس رباب و بسرش کفچهٔ دست که دران کاسهٔ خالی ست نعم چند الوان

گفتمش زان کفچه‌ای تا نفس من ساکن شود گفت رو کاین نیست ای جان بهره انسانیی

گر به میزان عقل یک درمی چه کنی دست کفچه چون دینار

فلک کاسه زانویت چون شکست پی مومیایی مکن کفچه دست

بر زنخت باد کفچه، کفچه . . . رم سرد لقائی بمان و کفچه مزن ریش

تا شدم کفچه دست و کاسه شکم بر در خلق میشدم که: درم

چون قلندر مباش لوت پرست کاسه از معده کرده، کفچه ز دست

دست کفچه مکن به پیش فلک که فلک کاسه‌ای است خاک انبار

شوخ ریش آرا فروشم باشد از دی دل به درد کفچه زد چندان که تخم عاشقان را هیچ کرد

چو دیدم تو را کفچه کید هند به کوپال او درنیاید پسند