کفته

خود لاله را چه سنگ ولیکن شکفته باد بختی که برد ماند از سنگ لاله را

خرامان آن بهار نوشکفته بیامد بر سر بالین خفته

خوش آنکه با تو یکشب در باغ خفته باشم چون بشکفد سحر گل منهم شکفته باشم

چو گل خوشبوی و خوشروی و شکفته متاع صبر عاشق پاک رفته

شکری شود زبانم، چو به حرف من بخندی دوچمن شکفته گردم، چو تو یک دهن بخندی

درین هوا که سبکروحی از نسیم پُرست دماغی از نفس گل شکفته‌تر داریم

روی شکفته از سخن سخت ایمن است کی بر در گشاده کسی سنگ می زند

مهی دو هفت سال او سواد دیده خال او شکفته از جمال او بهشت‌ها بهارها

آن شنبلید کفته چو رخسار دردمند آن ارغوان شکفته چو رخسار شادخوار

دهنت غنچهٔ نشکفتهٔ باغ سخن است خندهٔ زیر لبت چاک گریبان گل است