کعبتین

جسته ز کعبتین قضا نقش کام لیک نقش نداردم ز قضا اکثر آمده

چون به یادت کعبتین گیرم به کف کعبتین را نقش پروین آورم

بر کعبتین اختر من نیست نقطه‌ای زین نقش‌ها که چرخ منقش برآمده

زخم بلا را چو کعبتین همه چشمم زنگ عنا را چو آینه همه رویم

دلم به ششدر غم ماند و کعبتین دو چشم سفید گشت که این مهره را گشاد دهد

می ده بآن نگار که در نرد دلبری بر کعبتین حسن همه نقش او شش است

با مهره‌ها کنیم قدح‌ها چو آسمان آن کعبتین به رقعهٔ مینا برافکند

چو کعبتین شگرف است چشم تو که چنان مقام را نتوانند از استخوان کردن

ضرب نقش راستی با شیشه هجران تو دور چرخ کعبتین سیر انجم کم زده

روز آمد و کعبتین بی‌نقش زان رقعهٔ اختران برانداخت