کشته

بسوزیدم که چون در پای دارم کشته اندازند امانت دار مشتی استخوان من که خواهد شد

شمعی که تازه کشته شود، دودش اندک است بازآ که بی تو یک نفسم بیشتر نماند

که از کشته گیتی برین سان بود یکی خوار و دیگر تن‌آسان بود

از غبار سینه ها پوشیده شد راه امید بسکه طالع کشته در این شاهراه افتاده است

بدست سلیمان شد آن دیو اسیر دگر خلق، چه کشته چه دستگیر

گفتی که به عشق اندر گر کشته شوی بهتر اینک من و اینک سر فرمان بر و خنجر کش

بی‌گناهم کشته‌ای صدبار و باز رفته‌ای، صد عذر لنگ آورده‌ای

به خاک کشته ی تیغ تو شمع کی باشد؟ به زینهار برآورده از مزار انگشت

دور دار از خاک و خون دامن، چو بر ما بگذری کَاندَر این ره کشته بسیارند، قربان شما

عاشق رخ تو دید و سخن بسته شد برو چون شد تمام کشته نگوید دگر سخن