کشت زار

جان به لب آورد، گفت ای شهریار چون چنینم می‌توانی کشت زار

ز بهر زن او را چنان کشت زار که گم باد نام زن از روزگار

وگر اسب در کشت زاری رود کس نیز بر میوه داری رود

دید دنیا کشت زار خویشتن لاجرم کرد اختیار خویشتن

نه ملکی که از گوشه ای برق وار زنی شعله بر خرمن کشت زار

ز کشت زار عدم تا به این مقر نرسید کسی به علت جوع البقر نداد نشان

فکرت آمد همچو باران بهار ساحت دلها بود چون کشت زار

کشت زار ایزد است این خلق و داس اوست مرگ داس این کشت، ای برادر، همچنین باشد سزا

گرفت و به داراب بسپرد خوار به خاکستر آن هر دو را کشت زار

که کشتم کسی را کت او کشت زار سرش کردم آون به برج حصار