کشان کشان

کمند حادثه زین در کشان کشان بردم هزار بند به بازو چو دسته ی طنبور

گر نفسم به او رسد در نفسی به یک نفس تا سر کوی می‌کشان موی‌کشان کشانمش

به یک نفس ببرم تا قصاص گاهِ عتاب کشان کشانت چون خونیانِ زندانی

براند مر پدرت را کشان کشان ز بهشت نظر به سنبله تر یکی ستمکاری

هر دو بمنزلی روان هر دو امیر کاروان عقل بحیله می برد ، عشق برد کشان کشان

کشان کشان همی آورد هر کسی سوی او مبارزان و عزیزان آن سپه را خوار

نه چو سایه من دوانم بقفای سرو قدت تو کشان کشان بخاکم زچه روهمی کشانی

زمان زمان فکنم خویش را به کویش لیک سگان برون فکنندم کشان کشان هر شب

بر آن سرشت که زنجیر هجر در گردن کشان کشان بردم جانب شهادتگاه

آمده‌ام که تا به خود گوش کشان کشانمت بی‌دل و بی‌خودت کنم در دل و جان نشانمت