کسادی

کسادی چون کشم‌؟ گوهرنژادم نخوانده چون روم‌؟ آخر نه بادم

رشح قلمم، ریخته بر گرد کسادی از شور زمین، ابر بهاران گله دارد

تا چند جنس یوسفی طالع مرا خاک غم از غبار کسادی به سر بود

از متاعم دامن افشان بگذرد نظاره گر بس که از گرد کسادی پر بود دکان مرا

از کسادی می زند یوسف ترازو بر زمین هرکجا دکان گشاید دلبر طناز عشق

دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را کند گرد یتیمی گوهرم گرد کسادی را

با نیستی خود همه با قیمت و قدریم با هستی خود جمله کسادیم دگربار

مهر من چون نبود در بارش زان کسادی گرفت بازارش

اگر سخن ز کسادی نشد به خاک برابر چرا بهم چو زنی گرد از کتاب بر آید

گر به این عنوان شود ناز خریداران زیاد می شود آب از کسادی سبز در گوهر مرا