کزم

یکزمان بحر پر زموج چو حبر گاه کوه ثبات چون خارا

ولی چون روی او بیند فزون سازد خدا عمرش وگرچه زین جهان تا آن جهانش یکزمان باشد

بس مرغ دل کباب شود تا تو یکزمان در سایه ی گلی بنشینی و می خوری

ملک خاص من شود ملک سخن بی مانعی لطف عامت با رهی گر یکزمان گردد قرین

موافقانت نباشند یکزمان غمگین مخالفانت نباشند یکزمان شادان

دایم بدان سبب ز فلک در شکایتم کزمن فلک دمار برآورد بی سبب

بزرگان به بزم اندر آرام کزم نشستند با می گساران به بزم

پارسالت دور از اکنون خود نبد پردخت من کز وقایع هم نبودت یکزمان پردخت خویش

عرضه مده بدور گل ساغر لاله گون مرا کزمی و گل نمیرسد فایده جز جنون مرا

قربان سرت شوم بگو از ره لطف لعلت به دلم چه گفت، کزمن برمید