کزل

به کزلک از ورق چون بسترم سطر مکرر را تو گویی سونش لعل و گهر می‌ریزد از کاغذ

نام تو دردیوان عشق آنگاه در ثبت اوفتد کزلوح جان ودل شوداین حرف هستی تو حک

نیرزم هیچ چون لفظ مکرر ضایعم ضایع مگر کزلک کشد دست نوازش بر بر و دوشم

بگفت آن سخن کزلب او شنید ز مار سیاه آن شگفتی که دید

صحیفه پیش نگاه و نگاه کزلک تیز دریغ گر به سر حرف مدعا انداخت

گفت بر قبرت چنان شیون کنم کزلحد جستن کنند اهل قبور

اگر خواهی به حسرت سینه سفتن ورم خواهی به کزلک دیده خستن

من بشکر زآن سبب خود رادهان خوش میکنم کزلبت بردند شیرینی ودر شکرنهاد

کزلب شیرین او وز خنده چون شکرش زاهدان رارو ترش شد عارفان را وقت خوش