کروی

سبکروی ثمر نوبهار آزادی است به پای سرو روان یک دم ای صبا بنشین

با هر که عهد کردی یکروی و یکزبانی وین هر دو از وفایند تو خودهمه وفایی

ز تنگنای لحد می جهد برون چون تیر سبکروی که سبکبار شد ز بار اینجا

ز چار موجه به ساحل نمی رسد صائب سبکروی که به سر منزل رضا نرسد

به یکروی دکانی از زر ناب عقیقش همه بوم و در خوشاب

شیخ الاسلام گفت: کی محمد شگرف مرا حکایت کرد: که آن وقت کی امیر سبکتگین پدر محمود پیشین بار که بهری آمد بسر کن فرود آمده بود، از لشکروی یکی از روستائی خرواری کاه خرید، و بها تمام بداد، وویرا بنواخت گفت: این بار که کاه آری بمن آور و وی پدری داشت. بوی آمد، و دوستی گرفت و می‌بود تا روز عرفه بود، این پیر روستائی می‌گفت: که حاجیان امروز حج کنند ای کاشک ما آنجا بودید. لشکری گفت: خواهی ترا آنجا برم؟ نگر باکس چیزی نگوئی. گفت: نگویم. رفتند آن روز ویرا بعرفان برد و حج بکردند و باز آمدند. آن روستائی فراوی گفت: کی تو چنین عجب می‌دارم، که در میان لشکریان می‌باشی. گفت: چون منی نباشد در لشکر، اگر ضعیف عجوز بیاید و داد خواهد، که دروی نگرد؟ و دادوی بستاند؟ و گر بعدو فرا زن جوانی رسد، چون نباشد که ویرا از دست ایشان بستاند، من چنان آن را ام در میان لشکر، و تو نگر با کس چیزی نگوئی.

یار اگر برگشت، شاهی در وفا یکروی باش کاندر این بستان‌سرا هستند رعنایان دوروی

کشید قامت و مکروی و مشکبوی وی است خمیده قامت و جماح و گنده یوز منم

رسیده است به ساحل سبکروی صائب که همچو موج عنان را ز کف رها کرده است

بر غنچه سبکروی وی بدانسان کش خنده نزاید از تبسم