کرشته

سبحه که یکرشته و صد دانه بود رشته تار و گل پیمانه بود

دوعالم که نبود ز یکرشته بیش کمین موئی از تار گیسوی اوست

کشیدندش از جامه بیرون چنان که بروی نماندند یکرشته تا

یکرشته شویم مجتمع چون مویت گر کار بنیکوی شود چون رویت

میفروشم صد هزاران دانهٔ تسبیح زهد تا خرم ازاهل دل یکرشته از زنار عشق