کربلایی

همه بلخی و جبه شان سبزواری همه کوفی و خرقه شان کربلایی

تا حسین تشنه لب را از وطن آواره ساخت برد واندر کربلایی یار و بی‌انصار کرد

به خواب خوشند از فراغت همه عمر شب و روز چون مخمل کربلایی

بقعه پیرکربلایی علی مربوط به اواخر دوره قاجار است و در ۲ کیلومتری جاده قدیم لار، شیراز واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۲۷۶۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

کربلایی ست لب خشک صدف را غربت گوشمال عجبی داد جلای وطنش

یا شهید کربلا از من عنایت کم مکن چون تو شاه کربلایی من گدای کربلا

ندارد به دل آرزویی به دنیا که او جز غم کربلایی ندارد

حسین کربلایی، آب بگذار که آب امروز تیغ آبدارست

گشت یکشب در میان، وصل بت رعنای ما کربلایی شد پلاس تیره‌بختی‌های ما!

در کوی بی وفایان دانی سرشک من چیست چون پیش اهل کوفه، تسبیح کربلایی

گاه چون عارف نمد بر دوش گه چو رندان کربلایی پوش

کلمه بوری را کربلایی حسین تبریزی از خواجه عبدالرحیم اژابادی نقل می‌کند که به معنی بیا است.