کربت

پیر کنعان دیار کربتم یوسف زندان چاه غربتم

و اماآنچ ملتمس این ضعیف است در اتمام این خدمت از ان حضرت آسمان رفعت نه مال وجاه دنیاوی است. با آنک بچنین واقعه هایل و مصیبت عام حاشا عن حضره السلطنه از وطن بغربت افتاده است و از مسرت بکربت و از کثرت بقلت و از جمعیت بتفرقت و نگویم از عزت بمذلت که عزت فقر هرگز روی ذلت نبیند و فقر و فخر همزادند که «الفقر فخری».

چونکه رنجوریش دراز کشید ناله و کربتش به چرخ رسید

به تربت آید و گریان زکربت غربت به سوی تو به گرایان به تو به چون ویلی

جور غریب مایهٔ اندوه و کربت است جور از پس وفات‌، فزونست کربتش

چو سوی بزم جنان شد ز بزم هم‌نفسان چه باکش از غم دوری و کربت و غربت

زین شخص که با صدهزار کربت شد دست به گردن خبر نداری

گفتند آن دیوانه راکه تو میجوئی و مدح او می گوئی دیگر باره بحجره عقل نقل کرد و از طریق دیوانگی بشارع فرزانگی باز آمد، گفتم: ما احسن هذا الخبر و مااطیب هذا الثمر بعد از آن ندانم که رخت غربت کجا نهاد و پای افزار کربت کجا گشاد؟

مگیر شهرت نام و قبول خاصه وعام حقوق غربت من گیرو کربت حرمان

غم پیری و کربت غربت انده فاقه و تکفر وام