کرام الکاتبین

نقل است که کسی سفری خواست رفت. حاتم را گفت: مرا وصیتی کن. گفت: اگر یارخواهی تو را خدای بس، و اگر همراه خواهی کرام الکاتبین بس، اگر عبرت خواهی تو را دنیا بس، و اگر مونس خواهی قرآن بس، و اگر کار خواهی عبادت خدای تو را بس، و اگر وعظ خواهی تو را مر گ بس، و اگر این که یاد کردم تو را بسنده نیست دوزخ تو را بس.

همچو ساقی ای کرام الکاتبین بردار دست نامه ام چون ساغر می شد لبالب از گناه

و گفت: اخلاص آنست که کرام الکاتبین نتواند نوشت و شیطان آنرا تباه نتواند کرد و آدمی بر وی مطلع نتواند شد.

شهریارا از خطای خود پشیمان گشته ام از کرام الکاتبین بر خویشتن دارم گواه

نامه می خوانند و می گویند کرام الکاتبین درجمیع عمر این بنده نیاورد خوف یاد

کجا لایق بود در قدس پاکی کرام الکاتبین با جِرمِ خاکی

مایه مدح و غزل دانی که هست اکثر دروغ بر کرام الکاتبین تا کی دروغ املا کنی

خواست سر کو تاج کرّمنا نهند بر فرق افسر پایمال نصرت طبع کرام الکاتبین شد

کیش عشق از آن گزیدم تاکرام الکاتبین در قلم نارند نامم را بجرم و طاعتی

آن فتوحی کامد از اعلام تو اندر وجود عاجزست از شرحش اقلام کرام الکاتبین