کجواج

ننمودن عیب اغنیا از مال است کجواجی شاخ را بود برگ پناه

ای از کرم تو بخل دایم در تنگ کجواج رود به راه، عذر تو چو لنگ

تُنُک و سست همچو بال مگس خشک و کجواج همچو پای ملخ

همچه آدم ها مستحق التفاتند کهاین طور حرف توانند زد، نه آنها که فراش را فراج می نویسند و سطرها را کجواج. والسلام