کجاوه

کجاوه‌نشینی را شنیدم که با عدیل خود می‌گفت: یاللعجب! پیادهٔ عاج چو عرصه شطرنج به سر می‌برد فرزین می‌شود، یعنی به از آن می‌گردد که بود و پیادگان حاج بادیه به سر بردند و بتر شدند.

شتر چو قصر و کجاوه چو حجره است ز قصر به حجرگی چو شتر حجره گشته آبستن

من کجا، جویبار ساوه کجا مرد جنگی کجا، کجاوه کجا

اکنون که روز غیبت کبری است و شام فرقت عظمی، هر که را دل در کشاکش سیل است کجا پروای نهار و لیل است؟ کاروانان ره نورد که بر گرد جهان گردند تا راه بیابان نگیرند و شب ها شتابان نگردند؛ کجاوه بمنزل مقصود برند، چسان روح صبح امید ببینند؟ ناظران نور طلب را، پرد ه های تاری شب، حاجب جمال مطلوب نیست که دلبران را جلوه چهر آذری در چنبر زلف عنبری خوش تر است و چشمه لب های شیرین در ظلمت خط های مشکین دلکش تر.

یاران کجاوه، غم ندارند از منقطعان کاروانی

گیسوی حور و گوی ز نخدانش بین بهم دستارچه کجاوه و ماه مدورش

چند گویم ز خیمه و الجوق چند بینم کجاوه و صندوق

جوزا سوار دیده نه‌ای بر بنات نعش ناقه نگر کجاوه و هم خفته از برش