کج کلاه

حاجت به گل ندارد، آن سر که کج کلاه است در خواب حیف باشد، چشمی که خوش نگاه است

بر سر کله چو کج نهد از ناز سر نهند خوبان کج کلاه به راه کلاه دوز

ابرام در شکستن دلهای بیگناه ای ترک کج کلاه برای چه می کنی؟

گویند کیست جامی آشوب عقل و دینت ماهی ست کج کلاهی شوخی ست نکته دانی

مسلمان آن فقیر کج کلاهی رمید از سینه او سوز آهی

سر تسلیم می سایم، به خاک عجز و می ‎کنم شکست دل مبارک باد، خیل کج کلاهان را

قبای ناز درپوش و نیاز پادشاهان بین کلاه دلبری کج نه شکست کج کلاهان بین

طاقت رباست عشق ز جویا توان مجو نگذاشت با دل آن صنم کج کلاه تاب

یکی بنگرد فرنگی کج کلاهان تو گوئی آفتابانند و ماهان

بستی به لباس کج کلاهان بر موی کمر که این میان است